Ilang araw na mababaw ang luha,
siguro ilang araw na rin kasing pinipigilan ang pag-iyak.
Nakakulong sa dibdib ang bigat
na hindi maibulalas.
Ang hirap buhatin,
nakakasakal sa lalamunan—
parang may pighating nakabara roon,
gusto nang kumawala,
pero tinitikom ang bibig
para hindi umimpit
ang sakit na ilang araw nang binobote
ng nagpapanggap na tapang.
Lihim na tumatakas ang luha, minsan,
tuwing walang tao at nakapako
ang titig sa kawalan.
Minsan tulala,
tinatanaw ang mga alaala
na sana’y kayang buhayin
ng pagnilay-nilay.
Nasaan ka na kaya, Nay?
Sumisikip ang dibdib tuwing
iniisip na marahil naglalakbay
ka lang mag-isa…
Tinatawag ang mga pangalan namin,
pero hindi na abot ng boses mo
ang mundong nilisan mo na.
At ang sakit isipin na hindi na kita makikita
tuwing umaga, paggising ko.
Hindi ka na hihingi sa akin ng pabor
na isabay ang kape mo sa pagtimpla ko.
Hindi na kita masusubuan ng kanin at hiniwa-hiwang saging.
Hindi mo na kami makukulit at pauutusan
na matulog sa gabi.
Nay, nasaan ka na?
Umiiyak ang puso ko.
Nalulungkot ang puso ko.
Hindi na uli kita makikita.
Gusto kitang makita, tulad ng mga nakaraang karaniwang araw.
Gusto kong muling mabuhay sa mga panahong iyon.
Dahil kasabay ng paglisan mo sa pisikal na mundo
ang pagpanaw ng bahagi ng puso ko.
05.21.21 | 9:21 PM
PS: NANAY... NAMIMISS NA KITA.
0 Comments