Nanay

Ilang araw na mababaw ang luha

siguro ilang araw na ring kasing pinipigilan ang pag-iyak

nakakulong lang sa dibdib an bigat

na nararamdaman

ang hirap buhatin

nakakasakal sa lalamunan

parang may pighating nakabara roon

gusto kumawala

pero tinitikom na lang ang bibig

para hindi umimpit

ang sakit na ilang araw nang binobote

ng nagpapanggap na tapang.

lihim na tumatakas ang luha minsan

tuwing walang tao at nakapirmi

ang titig sa kawalan

minsan tulala

tinatanaw ang mga alaala

na sana kayang buhayin ng

pagmumuni-muni.

nasan ka na kaya Nay?

sumisikip ang dibdib tuwing

iniisip na marahil naglalakbay

ka lang mag-isa...

tinatawag ang mga pangalan namin

pero hindi na abot ng boses mo

ang mundong nalisan mo na

at ang sakit na isipin na hindi na

kita makikita tuwing umaga paggising ko

hindi ka na hihingi sa akin ng pabor

na isabay ang kape mo sa pagtimpla ko

hindi na kita masusubuan muli ng kanin at hiniwa-hiwang saging

hindi mo na kami makukulit at patutulugin

sa gabi...

Nay, nasan ka na.

Umiiyak ang puso ko.

Nalulungkot ang puso ko.

Hindi na uli kita makikita.

Gusto kita makita katulad ng mga nakaraang karaniwang araw na nakikita kita.

Gusto ko uli mabuhay sa mga araw na yun.

Dahil kasabay ng paglisan mo sa pisikal na mundo ang kamatayan ng puso.  

05.21.21 | 9:21 PM

PS: NANAY... NAMIMISS NA KITA.